In de laatste aflevering van een reeks bezoeken aan campings in Castricum ontmoet Henk de Reus het echtpaar Chris en Liesbeth Makkinga uit Hardenberg. Zij staan twee weken op minicamping “De Nesse”, waarvan John en Nathalie Adrichem de eigenaar zijn.
Castricum – De stoppelbaard van Chris (67) heeft dezelfde lengte als de weinige haren op z’n hoofd. ‘,,Ik spaar de baardharen altijd een hele week op en dan gaat het mes erin”, zegt Chris. ,,Scheelt me een hoop tijd”. Bij gebrek aan topografische kennis doet de Herman Finkers’s tongval meteen verraden dat Hardenberg in Overijsel ligt. Liesbeth (66) schenkt intussen koffie in. Ze zijn voor een kleine twee weken naar camping De Nesse gekomen omdat ze hieraan, na vorig jaar, zulke leuke herinneringen hebben overgehouden. Liesbeth noemt de spontaniteit en vriendelijkheid van John en Nathalie. Ook de feestavond, die ze toen voor de gasten organiseerden, staat nog in het geheugen gegrift. Het toeval wilde dat er toen ook een ander echtpaar uit Hardenberg op de camping stond. Hier hadden ze een goede klik mee. Chris: ,,Ook wisten we dat er afgelopen winter een nieuw toiletgebouw was neergezet. Dit wilden we graag met eigen ogen zien. En, eerlijk is eerlijk, ze hebben er werkelijk iets moois van gemaakt.”
Pensioen
Chris en Liesbeth hadden vroeger helemaal niets met kamperen. ,,We genoten van luxe vliegvakanties, totdat de broer van Chris ons aanbod een week van zijn caravan gebruik te maken. We werden zo enthousiast dat we besloten de caravan over te nemen. Nu willen we niets anders meer. We genieten vooral van de vrijheid op een camping”, zegt Liesbeth.
Chris is twee jaar terug met pensioen gegaan. Hij en zijn vrouw werkten beiden bij BMN Bouwmaterialen. Chris was 46 jaar vrachtwagenchauffeur, terwijl Liesbeth er 33 jaar als interieurverzorgster werkte. Een middag per week doet Chris op vrijwillige basis klusjes bij zijn vroegere werkgever. ,,Ik kreeg drie jaar terug een burnout en was letterlijk de weg kwijt. Ik werd toen erg goed door m’n baas opgevangen. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Het vrijwilligerswerk kun je zien als tegenprestatie. Bovendien onderhoud ik zo mijn contacten.”
Dit laatste, de contacten, is iets wat Liesbeth erg mist. Nadat ze stopte met werken kwam het bekende zwarte gat op haar pad. ,,Als je geen afleiding of levensdoel hebt ga je na zitten denken. Ineens word je geconfronteerd met de vergankelijkheid van het leven. Ik zie ook op tegen het ouder worden”, bekent ze. ‘,,Aan vrijwilligerswerk ben ik nog niet toe.” Chris en Liesbeth passen regelmatig op de vier kleinkinderen. Hier beleven ze veel plezier aan. Aanstaande zondag komen ze langs. Hier zien Chris en Liesbeth nu al naar uit. Dan slaat de stemming even om. Liesbeth: ,,Eigenlijk hadden we vijf kleinkinderen kunnen hebben. Een van onze twee dochters bracht dertien jaar terug een doodgeboren kindje ter wereld, nadat ze eerst al zes keer een miskraam had gehad.” Aan haar vochtige ogen is te zien dat de pijn nog steeds niet verdwenen is. Gelukkig bracht haar dochter na het verdriet nog twee gezonde kinderen ter wereld.
Edwin Evers
Chris vertelt dat Edwin Evers vroeger zijn buurjongen was. ,,Beiden zijn we fanatiek supporter van Hardenberg-Heems Combinatie (HHC). We slaan geen wedstrijd over. Drie weken geleden fietste ik nog samen met hem op, op weg naar de club. Aanstaande zaterdag speelt HHC tegen AFC uit Amsterdam. Nu ik toch in de buurt ben pik ik die wedstrijd mooi even mee. De volgende wedstrijd van HHC is volgende week zaterdag, thuis tegen Spakenburg. Dit houdt in dat we volgende week vrijdag weer huiswaarts keren.” Het is duidelijk waar bij Chris de eerste prioriteit legt. Aan het gezicht van Liesbeth is te zien dat zij zich schikt in haar lot. (Tekst en foto: Henk de Reus)