Na het lezen van het artikel van Ans Pelzer vroeg ik me af hoeveel tijd het de verantwoordelijke wethouder kost om even van het raadhuis naar de containerwoningen bij de Puikman te fietsen. Daar worden mensen gehuisvest die in levensgevaar waren en hebben moeten vluchten. Geen Castricummer die daar zou willen wonen vanwege schimmel, vocht, en de lucht van rotting. Ziek geworden en dan liggen op een vochtig matras. Voor deze omstandigheden moet 688 euro per maand voor worden betaald aan Flexwonen.
Dit kan niet. Beste wethouder, een kwartiertje fietsen (of neem de auto). Ga daar zelf een halfuurtje kijken en praten met deze mensen. Laat de hoofdverantwoordelijke van Flexwonen dat ook maar zelf doen. Het is namelijk niet oké als deze mensen signalen afgeven naar politici en alleen maar te maken krijgen met de vriendelijke receptie in het raadhuis. Het is niet oké als Flexwonen vindt dat zij afdoende hebben gehandeld door alleen een beetje schimmelbestrijding te doen in een niet-ademende woning. Een kwartiertje heen, een kwartiertje terug en een half uurtje zien en horen waar het over gaat en u begrijpt waarom u daar zelf niet zou willen wonen.
Peter Witte, Castricum
Met het schaamrood op mijn kaken las ik in de Castricummer van 21 februari j.l. het indringende verhaal van het echtpaar Talavati, een voor de doodstraf gevluchte Iraniër met zijn vrouw. Zij zijn als statushouders door de gemeente ondergebracht in een van de ‘flexwoningen’ aan de Puikman. Zij worden letterlijk ziek gemaakt door het vocht in de metalen container die niet voor bewoning geschikt is, maar waarin deze en andere statushouders wel moeten wonen. De huur per container bedraagt 688 euro per maand. Daarvoor krijgen zij schimmel, koud water, kapotte elektriciteit en sijpelt regenwater naar binnen.
Schrijfster van het stuk, Ans Pelzer, heeft deze en andere families al vaker bezocht over de aanhoudende klachten en geconstateerd dat de nood zeer hoog is. Ook de belangenbehartigers van deze groep mensen hebben de onleefbaarheid in de containers al langere tijd bij de gemeente aangekaart. Schimmel bestrijden (zoals de Beheerder Flexwoningen NH zegt te doen) is weggegooid geld (aan een externe partij), want schimmel blijft steeds terugkomen door de metalen opbouw.
Ik ben een bewoner van de gemeente Castricum en schaam mij diep hoe er door de wethouder van Wonen met deze mensen wordt omgegaan. Gelukkig schudt de verslaggeefster ons als inwoners wakker dat de gemeente zijn verantwoordelijkheid voor deugdelijke huisvesting c.q. voorlopige voor bewoning geschikte containerwoningen voor statushouders moet nemen, zoals het een fatsoenlijke gemeente betaamt. Door haar rapportage kunnen wij niet meer zeggen dat wij er niet van geweten hebben.
Gegevens inzender bij de redactie bekend
Ik las in de Castricummer van 21 februari een artikel over het echtpaar Talavati .Zij verblijven in het containercomplex bij de Puikman. Ik heb het artikel en de gevraagde reacties van de gemeente en de beheerder drie keer gelezen. Ik ervoer ter plekke plaatsvervangende schaamte! Hulde voor Ans Pelzer die de openbaarheid zoekt om het probleem over het voetlicht te brengen. Ik ondersteun haar vraag: Moet dit zo? Met andere woorden: Kan dit niet anders? Natuurlijk kan dit anders en ook beter! Waar een wil is, is een weg!
De kilheid en in mijn ogen bureaucratische reacties van de gemeente en de beheerder op het beeld dat Ans Pelzer ze heeft voorgelegd, doen geen recht aan de problemen waarmee dit echtpaar zich geconfronteerd ziet. Uit niets blijkt mededogen, elk gevoel voor urgentie om de problemen voor deze mensen op te lossen lijkt afwezig. Zoals gezondheid méér is dan de afwezigheid van ziekte, zo is wonen méér dan het hebben van een dak boven je hoofd. Inwoners zijn in hoge mate overgeleverd aan de wellevendheid en betrokkenheid van bestuurders en uitvoerders. Het gaat hierbij niet alleen om regels of normen, maar vooral ook om waarden. Wat gij niet wilt dat U geschiedt…
Odiel de Hond