Castricum – De groep statushouders, die moet verhuizen van Alkmaar naar Castricum, heeft een brief geschreven aan de gemeenteraad. Over de groep was recent enige ophef, omdat de statushouders in verzet kwamen tegen huisvesting in een voormalig schoolgebouw. De reacties op het verzet waren wisselend, van begrijpend tot verontwaardigd.
Hieronder hebben wij de volledige tekst van de brief geplaatst:
Beste gemeente raadsleden of andere geïnteresseerden,
Er is al veel gezegd en geschreven over de huisvesting voor ons, de groep statushouders die zijn toegewezen aan de gemeente Castricum en nu nog op de Picassolaan in Alkmaar wonen. Er is vooral over ons gezegd en geschreven, hier in de gemeenteraad, in de media en ongetwijfeld in allerlei gesprekken om ons heen. Er is nog weinig met ons gesproken. We kennen de mores van Nederland nog niet zo goed, we kennen de regels nog niet allemaal, noch de geschreven regels, noch de ongeschreven regels. We weten niet wanneer we wel of niet van ons moeten laten horen. Dat kan ook niet anders, we zijn tenslotte nog druk bezig met inburgeren. Er is inmiddels zoveel gezegd en geschreven dat het tijd is om van ons te laten horen. Om ons verhaal, onze ervaring en ons gevoel met u te delen.
De consequenties van de besluiten die u neemt, liggen bij ons en bij alle anderen die geraakt worden door deze besluiten. Het is een grote verantwoordelijkheid die u draagt. Dan is het goed dat u zoveel mogelijk kanten van het verhaal kent.
Dit is ons verhaal:
Wij zijn dankbaar dat we hier zijn, we zijn dankbaar dat Nederland ons opgenomen heeft. Wij zijn gevlucht uit verschillende landen omdat het niet anders kon. We hebben alles achter ons gelaten, onze huizen, onze spullen, onze vrienden, onze buren, onze families, onze geschiedenis en de kans is klein dat we ooit nog terug kunnen. Wij dragen de consequenties van onze vlucht. We zijn gevlucht naar Nederland en hebben een verblijfsvergunning gekregen. We zijn toegewezen aan een gemeente, daar hebben we niet in kunnen kiezen. Dit is hoe het werkt, het is een consequentie van onze vlucht, wij dragen deze.
Gemeenten in Nederland hebben de keuze om statushouders wel of niet aan te wijzen als een urgentiecategorie. Castricum heeft besloten dat niet te doen. Alkmaar heeft besloten dat wel te doen. Wij zijn toegewezen aan de gemeente Castricum, wij dragen de consequenties hiervan. We begrijpen dat de woningnood in Nederland hoog is. We begrijpen dat er veel belangen een rol spelen waar het woningbouw betreft. We begrijpen dat we niet de enige groep zijn die een huis wil. We begrijpen en accepteren dat flexwoningen een oplossing zijn voor deze woningnood. Wonen in een flexwoning van goede kwaliteit is geen probleem. Als daar ook nog eens verschillende groepen woningzoekende wonen, des te beter, dat komt onze inburgering ten goede.
Wij zijn een groep relatief jonge mensen, vooral alleenstaande mannen. Een groep met veel arbeidspotentie. We willen werken en bijdragen aan de Nederlandse maatschappij, die nu ook onze maatschappij is. In het land dat ons heeft opgenomen, waar we zo dankbaar voor zijn en wat nu ook ons land is. Het land waar we een nieuw, veilig bestaan opbouwen. We werken hard aan onze inburgering en aan het verwerken van onze vlucht en onze ervaringen. Een vaste, eigen, veilige plek met een beetje privacy en een eigen WC is daarbij van groot belang. We vragen niet om een groot huis, wel om zekerheid en rust.
Een tussentijdse opvang, in de vorm van een leegstaande school, biedt noch zekerheid, noch rust, onze woonsituatie verslechterd erdoor. We wonen nu in appartementen waarin de keuken, WC en badkamer met twee tot vier personen gedeeld wordt. Een plek die betaald wordt door de Nederlandse samenleving, daar zijn we ons zeer bewust van en daar zijn we dankbaar voor. Het is een plek die ons de tijd en ruimte geeft om in te burgeren.
Het is onduidelijk wanneer de flexwoningen in Castricum klaar zijn, we weten niet hoe ze eruit komen te zien. De ervaringen in de flexwoningen aan de Puikmanlaan wekken weinig vertrouwen, dat kunt u hopelijk begrijpen. We hebben de tussentijdse opvang in de school nog niet kunnen bezoeken en toch wordt ons gevraagd een contract te tekenen. En wordt ons gemaand ons goed op de hoogte te stellen van de consequenties als we weigeren. Wederom hebben we geen keus en wederom hebben wij de consequenties te dragen. Of we dat willen en kunnen is nu de vraag. We zijn ons aan het beraden over het wel of niet accepteren van de tijdelijke huisvesting. Wat onze keuze ook wordt, de consequenties ervan zullen we dragen. De vraag die we u willen stellen is of de gemeenteraad de consequenties van haar besluiten ook draagt? We kennen de mores van Nederland nog niet zo goed, mochten we u met deze brief op enigerlei wijze beledigd hebben, dan bieden we bij deze onze excuses aan.
Deze brief is door een Nederlandse geschreven op basis van onze verhalen en onze ervaringen. Het is onze stem die u leest.