Op het veld voor mijn huis kwam een meisje met paardenstaart en hond aan de riem het veld op lopen. Toen ze bij de boom was, zwaaide ze naar mij en riep blij: ,,Hallo.’’ Ik zwaaide meteen terug en riep ook: ,,Hallo.’’ Haar naam wist ik even niet meer. Wel dat ze een dochtertje was van mijn oud-leerling Fleur, waar ze trouwens sprekend op leek. Vorig jaar hadden we elkaar toevallig bij het bruggetje naar mijn tuin voor het eerst ontmoet, toen ze met oma, haar zusje en de hond bij de sloot picknickte. Toen ze wat dichterbij kwam, zag ze ineens mijn linkervoet in het gips en vroeg wat ik had. ,,Ik heb een teen en een botje in mijn voet gebroken’’, zuchtte ik. ,,Wat rottig’’, zei ze meevoelend.

Haar hond trok haar, snuffelend naar lekkere en vreemde geuren, de brug over. ,,Hoe gaat het met je moeder?’’, vroeg ik haar. ,,Ze is met vriendinnen op vakantie.’’ ,,Past oma dan op?’’, informeerde ik belangstellend. ,,Nee, papa doet dat.’’ De hond had echter meer zin om langs de sloot verder te lopen dan in een praatje van zijn baasje. Hij trok flink aan de riem; onverbiddelijk nam hij haar op sleeptouw mee. ,,Doei’’, riep ik haar achterna. ,,Doe je mama de groeten?’’ ,,Ja, het beste met uw voet’’, riep ze nog omkijkend en zwaaiend naar me. Onder het eten schoot ik nog tweemaal in de lach over haar reactie: Wat rottig. Het is lang geleden dat iemand, en zeker een meisje, dat tegen mij zei. Heerlijk.

Fons Verbeek