Castricum – Donderdag maakte een groep statushouders haar opwachting in het gemeentehuis. Zij zijn geschrokken van de woonlocaties die hen toegewezen worden: de showroom aan de Stetweg en het voormalig schoolgebouw van de Koekoeksbloem. Burgemeester Ben Tap ging met hen in gesprek. ,, Ik kan dit niet oplossen, we hebben geen huizen.”

Door Ans Pelzer

De burgemeester luistert en spreekt een half uur met de statushouders. Tap erkent de problemen maar geeft ook zijn grenzen aan. ,,Ik kan dit niet oplossen, we hebben geen huizen.” De statushouders willen weg uit het dorp, ze vinden Castricum ‘een onherbergzame gemeente’. Er zijn geen huizen – dat begrijpen ze. ,,Maar waarom moeten we in Castricum steeds naar een andere locatie verhuizen – soms wel zeven jaar lang? En waarom zo’n slechte, tijdelijke oplossing?”

Kwaliteit
Woningtekort is er overal, maar er zijn grote kwaliteitsverschillen in de tijdelijke woningen die gemeenten daarvoor ter beschikking stellen. Opgelucht en tevreden is de groep statushouders over de respectvolle benadering door burgemeester Tap en de politiemensen. Het is vooral ‘het gebrek aan kwaliteit’ van de tijdelijke woningen en ‘het gebrek aan perspectief’ dat de mensen dwars zit. Van statushouders in andere gemeenten horen ze dat zij beter behandeld worden. Bejegening is de tweede kwestie waar ze ‘veel last’ van hebben. ,,Respectloos, soms bot en intimiderend. We snakken ernaar menselijk te worden benaderd.”

Gehorig
Waarmee de statushouders geholpen zijn? ,,Een container met een eigen toilet, douche en kookgelegenheid en zonder schimmel. Een unit waar je geen scheten van de buurman hoort.” In de huidige situatie is er geen water in de unit, moeten bewoners buiten de unit naar het toilet – twee stuks voor 21 mensen op de Koekoeksbloem. Er is een gezamenlijke kookgelegenheid.

Stetweg
Op de Stetweg werd vorige week eveneens in stilte actie gevoerd. Een van hen is Scarlett (39). ,,In Akersloot verblijven nu veel oudere vrouwen. Zij durven niet in actie te komen”, vertelt ze. ,,Als Christen is het in Syrië niet gemakkelijk. Er is al dertien jaar oorlog, ik ben drie jaar geleden gevlucht. Meestentijds heb ik in AZC’s gewoond en nu zit ik in hotel Akersloot. Mijn man en twee kinderen zijn nog in Syrië. Dat breekt mijn hart. Maar ik moet proberen hier een leven op te bouwen. Ik studeerde economie en wil daar mee verder. Mijn grote wens is dat we op een dag weer allemaal samen zijn.” Scarlett weigerde het contract te tekenen. Ze is wanhopig. ,,Ik heb al zo lang moeten wachten. Nu wil ik alleen een beetje privacy en de rust om een leven op te bouwen. Je zit aan de Stetweg letterlijk in een glazen huis.”

Omar (33) werkte in Syrië voor de tv en werd bedreigd. Afgelopen vrijdag ‘moest’ hij het contract tekenen voor een ruimte aan de Koekoeksbloem. ,,Ruimte om er even over na te denken het contract mee te nemen en met anderen te bespreken kregen we niet. Dan rapporteren we dat bij het COA en wordt er een woningweigeringsprocedure gestart, werd er gezegd.”

Betere woningen
Bij weigeringsprocedures wordt gekeken of de weigeringsgrond gegrond is. In de praktijk wordt bij een meerderheid de weigering ongegrond verklaard en moeten de betrokkenen de woning alsnog aanvaarden. De vraag is of in hetgeen Castricum aanbiedt voldaan wordt aan elementaire eisen voor sanitair en privacy. Temeer daar onduidelijk is hoe lang ‘tijdelijk’ is en welke perspectieven er zijn. Er zijn in Castricum betere tijdelijke woningen in aanbouw bij Berg en Bal, maar daar kan slechts een beperkte groep terecht.

Andere gemeente
Omar tekende het contract ook niet. ,,Ik kan dat niet: met twintig mensen twee toiletten en twee douches delen. Heb je de schimmel gezien op de Koekoeksbloem? De oorlog zit in mijn hoofd, ik schrik van ieder geluid. Ook heb ik last van autisme. De chaos van met zoveel mensen wonen kan ik niet aan. Ik wil graag trouwen. Mijn vriendin is ook in Nederland, maar die kan daar niet bij me wonen. We zijn geen beesten maar mensen, we willen een beetje privacy in ons leven. We willen naar een andere gemeente, waar we ook als mensen behandeld worden.”
En een andere weigeraar, die anoniem wenst te blijven: ,,De Puikman lijkt een paradijsje in vergelijking met hetgeen ons nu aangeboden wordt. Daar heb je in ieder geval nog een eigen toilet en douche en kun je zelf je potje koken.”

Volledige namen van de statushouders in dit artikel zijn bij de redactie bekend. Er is gesproken met een zevental statushouders. De gesprekken zijn opgenomen. Het is de keuze van de verslaggever om statushouders niet herkenbaar af te beelden. Waar dat wel gebeurde is toestemming verkregen.