Graag wil ik een aanvulling geven bij het artikel over de Schotse hooglanders van Gert-Jan Freken. Drie jaar geleden werd ik plots achtervolgd door een hooglander. Ik ben toen letterlijk in de duindoorns gesprongen, om te ontkomen. Het dier bleef nog een minuut of tien boos staan blazen, en werd uiteindelijk door een ouder dier ’tot de orde’ geroepen. Mijn reconstructie van het gebeuren: achter de hooglander liep een vrouw met een hond, aangelijnd, maar met een lange uitloop, circa zes meter schat ik. En inderdaad, bij bedreiging stormt een hooglander voorwaarts. Het spijt me hier ook nog te moeten melden, dat ik indertijd bij PWN totaal geen gehoor/begrip kreeg voor dit gebeuren.

Yvonne van Westen, Castricum

Met verbazing lees ik in het stukje over de Schotse hooglanders dat ze niet gevaarlijk zijn. Helaas klopt dit zeker niet. Het tegendeel heb ik meegemaakt. Voorheen (en nog) ben ik een sportieve dame die veel in het bos was zoals hardlopen, fietsen en wandelen en ging altijd keurig op passende afstand langs deze beesten heen. Tot vorig jaar, toen gebeurde het ergste wat kan gebeuren en was ik meer dood dan levend.

Ik fietste door het duin en uit het niets kwam een hooglander als een torpedo op me af en kon ik niets meer doen en werd ik van mijn fiets gesleurd. Dit is tot vier keer gebeurd en ik lag helemaal in elkaar. Ribben gebroken, benen open tot op het bot, gezicht open en een en al bloed. Ben door de adrenaline en shock uit het bos gekomen. Revalidatie heeft een jaar geduurd en nog heb ik last van de blessures. En heb een trauma dat inhoudt dat ik niet meer durf te rennen, fietsen of wandelen in het bos. Dus wat is het “niet gevaarlijk”. Ze horen niet te zijn waar mensen wandelen. Achter gaas voor er meer ongelukken gebeuren. Is toch een kleine moeite van PWN.

Gegevens inzender bij de redactie bekend