Foto boven:
Burgemeester Ben Tap bracht afgelopen vrijdag de gelukwensen namens het gemeentebestuur over. Foto: (Henk de Reus)

Castricum – Sinds zaterdag mag Elmy Constance Colthoff zich eeuweling noemen. Ze vierde deze mijlpaal in haar woning aan de Roland Holststraat. Een dag eerder zocht de krant haar op en bracht burgemeester Ben Tap haar alvast de gelukwensen namens het gemeentebestuur over.

Door Henk de Reus

In de paraplubak in de gang staan een aantal versleten hockeysticks, tennisrackets, een honkbalknuppel en een cricketbat. Het zijn relikwieën uit de rijke sporthistorie van Elmy Colthoff. De nog kwieke 100-jarige wacht in de huiskamer geduldig op wat er gaat komen. De volgens Elmy inmiddels traag geworden laptop staat nog aan en op tafel liggen meerdere, ingevulde puzzelboekjes. Het puzzelen houdt haar scherp. Daarnaast volgt ze dagelijks het nieuws, leest de krant en kijkt het liefst naar sportzenders op de tv. Hockey en voetbal hebben haar voorkeur. Vlak voor het interview grist ze vlug een spiegeltje en een lipstick uit haar tas, want al ben je honderd, je wilt er toch een beetje knap uitzien. Met vaste hand brengt zij een laagje lipstick aan. Niemand zou denken dat Elmy er al een eeuw heeft opzitten. Haar dochter Elmy jr. schuift ook aan. Trots toont de jarige felicitatiebrieven van het Koninklijk Huis, de Commissaris van de Koning en een boeketje van het gemeentebestuur. ,,Lief hè, dat ze aan mij gedacht hebben’’, zegt ze.

Jeugd

In het jaar dat een pakje roomboter nog ƒ0,20 kostte ziet Elmy in Bandoeng (Java) het levenslicht. Haar vader is kolonel bij de Cavalerie. Ze herinnert zich vanuit haar jeugd de leuke school, de mooie omgeving, het buiten spelen en de vrijheid die ze had. Als ze acht jaar is en haar vader met pensioen gaat verhuist het gezin van Java naar Den Haag (1932). Tijdens de Tweede Wereldoorlog verliest Elmy haar vader. Hij zat in het verzet, werd verraden en door de Duitsers gevangen genomen en gefusilleerd.

Hockey

Op haar twaalfde wordt Elmy lid van de plaatselijk hockeyclub. Haar talent blijft niet onopgemerkt en op vijftienjarige leeftijd speelt ze al in dames 1 van de Haagsche Hockey & IJshockey Club. Ze schopt het zelfs tot het nationale hockey-vrouwenteam en speelt ook nog in een internationaal team. Later wordt ze lid van hockeyclub Bloemendaal. Hier staat ze bekend als een dame met een ‘pittig’ karakter. Ze is de pitbull van het team en de ‘Angstgegner’ voor de tegenstander. Elmy speelt tot haar 62e bij de dinsdag-‘veterinnen’ van Bloemendaal en is er jaren coach en scheidsrechter. Tot haar 99e gaat ze nog wekelijks naar de wedstrijden van de heren en dames 1 kijken, dit alles op haar vertrouwde stekkie, het balkon. Haar sporthart gaat dan weer helemaal open. ,Elmy: ,,Ik zou willen dat ik in deze tijd mocht hockeyen…, zoveel techniek, zoveel snelheid. Op gras hadden we altijd te maken met oneffenheden.’’

Werk en opleiding

Elmy volgt de gymnasiumopleiding aan het Vrijzinnig-Christelijk Lyceum in Den Haag. Nadat ze deze heeft afgerond gaat ze naar de Sportacademie, want sporten is haar passie Ze verblijft een jaar als au pair in zowel Brussel als Engeland om respectievelijk de Franse en Engelse taal te leren. In de avonduren haalt ze haar MO A en B Engels.

Op haar 22e treedt ze als stewardess in dienst bij KLM. Hier werkt ze tien jaar en vliegt de hele wereld rond. Als ze ergens komt waar nog geen hockeyclub is richt ze er een op.

Elmy heeft Albert Plesman, de eerste president-directeur van KLM, nog persoonlijk gekend. ,,Kinderen van hem speelden bij onze club en we maakten vaak een praatje. Het was een bijzonder aardige man en een geweldige baas”, vertelt ze. Dochter Elmy toont een foto waarop haar moeder en (toen nog) prinses Juliana te zien zijn. ,,Dit was toen prinses Juliana vlak na de oorlog met haar kinderen uit Canada was teruggekomen”, weet de jarige zich nog feilloos te herinneren.

Als ze in 1957 met Hans van Not trouwt betekent dit ontslag voor Elmy. Zo zijn de regels nog in die tijd. Hans werkt bij Shell en wordt regelmatig uitgezonden. Zo woont het gezin langere tijd in Nigeria, Australië, Indonesië, Engeland, Nieuw Guinea en Brunei. In 1971 keert het gezin terug naar Nederland. Het echtpaar krijgt drie kinderen en inmiddels zijn er zes kleinkinderen en twee achterkleinkinderen. Later treedt Elmy in dienst bij de Agrarische school (tegenwoordig Vonk). Hier doceert zij tot aan haar pensioen het vak Engels. Ze doet nog een lange periode vrijwilligerswerk bij Platform Nederlandse Luchtvaart, geeft zwemles bij De Witte Brug en is jaren betrokken bij de Castricumse politiek (bestuurslid VVD-fractie).

Gezondheid

Elmy geniet nog van een goede gezondheid. Met de genen zit het wel goed. Haar moeder werd 105 jaar en haar oma bereikte ook een respectabele leeftijd. Tot voor kort reed ze nog zelfstandig auto en ging ze nog naar de sportschool. Een val in huis, enige tijd terug, gooide roet in het eten. Ze brak haar heup en moest revalideren. Inmiddels loopt ze weer in huis rond, zij het met een rollator. Dit vindt ze maar niks. ,,Dat is iets voor oude mensen’’, zegt Elmy. Een medewerkster van Thuiszorg heeft ze de wacht aangezegd. ,,Ze kwam nooit op tijd en ik moest altijd uren op haar wachten’’, aldus Elmy.

Geheim

Gevraagd naar het geheim van haar hoge leeftijd zegt ze ,,Van alles blijven doen, sporten en dingen los kunnen laten. Blijf nergens in hangen.’’ Haar dochter voegt hieraan toe dat haar moeder ook wel een tikkeltje eigenwijs is en altijd haar eigen weg volgt. Dit heeft misschien ook wel geholpen. Als het fotomoment is aangebroken wijst Elmy de verslaggever erop dat deze eerst zijn taartje nog moet opeten. Het is de redactie niet bekend of het de jarige is gelukt is om de volgende dag alle kaarsjes in één keer uit te blazen. Vast wel!