Foto boven:
Bloemen aan de deur van de symbolisch geadopteerde cel in Scheveningen. (Foto: aangeleverd)

Castricum – In het Nationaal Monument Oranjehotel in Scheveningen werd op 4 mei de Castricumse verzetsheld Huibert van Ginhoven geëerd. De Stichting Huibert van Ginhoven is opgericht op initiatief van zoon Kees en neef Dick. Neef Dick blikt terug op de bijeenkomst. ,,Ik ben sprakeloos, wat een heldenbestaan. Te weten dat twee van mijn ooms hier maanden in de D-gang (Dodengang) gevangen hebben gezeten, maakt je eigen dagelijkse problemen zo klein.’’

,,Op 17 maart 1942, ik was zeven jaar oud, werd mijn vader Huibert vanuit de dodencel in Scheveningen getransporteerd naar Laren om daar te worden gefusilleerd. Zijn Nederlandse begeleider nam zijn persoonlijke bezittingen over en wilde Huibert blinddoeken. Dat weigerde Huibert: hij wilde zijn vijand in de ogen kijken. Diezelfde ochtend had vader aan moeder en de kinderen brieven gestuurd. In mijn brief stond: ‘jij moet goed op je moeder passen’’, vertelt de oudste zoon van Huibert, Kees van Ginhoven (88).

Verzetsheldenbuurt

In Castricum herinneren een drietal straten aan gefusilleerde verzetshelden. Leo Toepoel, Jan Hoberg en Huibert van Ginhoven. Bij een wandeling door de buurt kan vrijwel niemand vertellen van wie die namen zijn. ‘Bij het gedoe over de Dorpsstraat gaat het steeds over de Verzetsheldenbuurt. Het zullen dus wel verzetshelden zijn.’ Er is ook niets op de naambordjes van die straten wat daaraan refereert. Dé reden dat Werkgroep Oud-Castricum voorstelt de tekst aan te passen en in ieder geval het woord ‘verzetsstrijder’ op de bordjes aan te brengen.

‘Intensief verzet’

Zijn er drie Castricumse verzetshelden bekend? Niek Kaan van Oud-Castricum weet te vertellen dat er meer verzetsmensen in Castricum waren. Deze drie werden gefusilleerd. Na de oorlog werd op initiatief van de Vereniging van Oud Illegale werkers besloten om voor de eerste nieuwbouwwoningen na de oorlog de namen van deze drie te kiezen. Voor deze woningen kwamen oud-bewoners van de gesloopte woningen (o.a. de Duinkant) in aanmerking. De Duinkant is door de Duitsers gesloopt om een vrij schootsveld te krijgen en werd tot veler teleurstelling niet opgebouwd.

Van Ginhoven, vader van zes kinderen, wilde zijn aandeel leveren in de strijd tegen de vijand. Hij zag het als zijn plicht alles te doen wat in zijn vermogen lag. In het doodvonnis valt te lezen dat hij ‘zich planmatig en intensief verzet heeft tegen Duitsland’. Van Ginhoven was gereformeerd en lid van de Anti Revolutionaire Partij (ARP). De kerk verwierp de totalitaire staat.

Evacuatie

Zoon Kees: ,,Een paar weken na de dood van vader moesten wij wegens grootscheepse evacuatie onze woning aan de Torenstraat verlaten. Alles werd naar Friesland gereden. Pas in 1947 keerden moeder en de jongste drie kinderen terug naar Castricum om kort daarna te verhuizen naar Amsterdam. Moeder kon het reizen voor de opleiding van de kinderen niet betalen. Het hele gezin is zwaar getroffen door de oorlog. Na de oorlog zijn alle kinderen van Huibert naar Canada vertrokken. Na een paar jaar ben ik teruggegaan om de opdracht van onze vader beter uit te kunnen voeren. Moeder heef tot op hoge leeftijd moeten knokken voor dagelijks brood en heeft argwaan, jaloezie, kerkelijke bemoeizucht en gebrek aan steun weerstaan. Het gezin spatte uit elkaar. Het was allemaal te erg.’’

Met dank aan familie van Ginhoven en Oud-Castricum. Meer info over Van Ginhoven, Toepoel en Hoberg in het 28e jaarboek (2005) op de website www.oud-castricum.nl.