Hij stopte zijn ziel en zaligheid in het Huiskamertheater, maar na zes jaar valt het doek. Althans, voorlopig en in de huidige vorm. Frank Boske (59) trok zelf de stekker uit zijn succesvolle concept en dat voelt ,,heel dubbel”. De komende tijd richt hij zich op andere dromen en ideeën. ,,Stilzitten past niet bij me. Ik ben een bruggenbouwer.”
Castricum – ,,Hoe vind je m’n kantoor?” vraagt Frank, terwijl hij neerstrijkt op de steigerhouten bank voor zijn pand aan de Dorpsstraat. Verkeer rijdt af en aan, maar het stoort de flamboyante vijftiger niet. Hij zit hier graag. Tot voor kort waren er in zijn pand geregeld cabaretvoorstellingen en muzikale intermezzo’s. Zeventig voorstellingen in zes jaar tijd. Frank kreeg het idee nadat hij stopte als fotograaf. Zijn zicht verslechterde door slijtage aan een oogzenuw en zijn creativiteit raakte op. Hij wilde kunstenaars de mogelijkheid geven hun werk te laten zien. In eerste instantie maakten vooral schilders gebruik van zijn ruimte, later volgde cabaret, kleinkunst, comedy en muziek. ,,Ik ben zelf creatief en ik heb er wat mee als mensen hun passie volgen. Met het Huiskamertheater kon ik anderen een podium geven.”
Balans was zoek
Zijn theater bood plaats aan vijftig man. ,,Achter de coulissen woonde ik. Letterlijk.” Lachend: ,,Mijn woonkamer stelde ik beschikbaar aan de artiesten, zodat ze groots konden opkomen.” De reacties waren lovend, de sfeer waanzinnig – schetst Frank. ,,Van de zeventig voorstellingen is er slechts één uitgelopen op een debacle. Bijna elke avond was er een met een gouden randje.” Het concept van Frank is een succesverhaal, maar bij hemzelf raakt de balans zoek. ,,Mijn gasten beloofde ik een leuke avond, elke keer weer. Daar is veel tijd in gaan zitten. Te veel.’’ Twee keer doet hij een poging dezelfde vibe te creëren in Theater Koningsduyn, maar dat werkte niet. ,,Het Huiskamertheater bleek niet te evenaren. En de balans tussen mijn enthousiasme en dat van de bezoekers was niet optimaal.” Stoppen, tijdelijk of niet, is heel dubbel voor de Castricummer. ,,Ik heb er zo van genoten – en velen met mij.” Dat Frank geen alcohol zou mogen schenken in Het Huiskamertheater heeft niks te maken met het einde van de minuscule schouwburg. ,,Dat probleem was al lang opgelost.”
De Mazzel Van Pech
Toekomstplannen heeft de vijftiger genoeg, maar welke kant hij precies op wil weet hij nog niet. Hij heeft leren leven met zijn slechtziendheid en geeft steeds vaker workshops en interactieve lezingen waarin hij anderen inspireert met zijn eigen levensverhaal. Met zijn anekdotes in ‘De Mazzel Van Pech’ vertelt Frank dat kwetsbaarheid, onvermogen en afhankelijkheid geen schande is. ,,Als je daarvoor durft uit te komen en dat kunt accepteren, kun je een ander laten excelleren. Dat inzicht is heel waardevol.” Frank schetst een sessie met een man die al maandenlang thuiszat met een burn-out. ,,Naderhand kwam hij naar me toe en zei: Frank, hou op hoor, ik heb buikpijn van het lachen. Het lijkt wel een cabaretvoorstelling. Daar doe ik het voor.” Of hij dat als een talent ziet? Daar lijkt Frank te bescheiden voor. ,,Misschien. Ik heb al 38 jaar de wens om mensen bewuster te laten leven en werken. Ik heb mezelf daarvoor nooit naar voren durven schuiven. Wie ben ik om anderen te vertellen wat ze wel en niet moeten doen? Door wat mij is overkomen zeggen mensen: Frank, je hebt een verhaal. Dat deel ik nu, zodat de teloorgang van mijn kijkvermogen toch zin heeft gehad.” (Mardou van Kuilenburg)