Kijkend vanuit mijn huis zie ik soms het leven aan mij voorbij trekken. Een groepje mensen uit ‘De Santmark’ met een mevrouw in een rolstoel voorop naderde ons blok huizen aan de Van Speykkade. Hoewel de ViVa! Zorggroep over zijn eigen verzorgingshuis bericht dat het “ligt in een groene omgeving en grenst aan een mooi wandelpark met winkels dichtbij”, koos dit eigenwijze groepje toch voor een andere route. Ze volgden een route over het wandelpad langs onze sloot. Ze bewonderden onze groentetuintjes uitvoerig. En net dat ik ze wilde wijzen op de aardbeienplanten van mijn buurman Jan, waren ze al ruim de hoek om. Ze liepen en rolden harder dan ik tegenwoordig kan lopen verder langs de sloot. Een tijdje later zag ik ze op de Brakersweg. Ze bewonderden de drie stolpboerderijen van de familie Veldt en streken neer op het houten bankje tegenover ons veld.

Het moderne maar koude draadstalen bankje op het veld lieten ze voor gezien. Liever zaten ze (met de haag nog van mevrouw Kaandorp) uit de wind en in de zon gezellig met elkaar te praten. Er was onderweg veel gezien en dus veel te kletsen. De mevrouw in de rolstoel maakte plotseling een zijwaartse beweging naar haar tas. Zou ze dan toch, zoals in die kostelijke televisieserie over ‘Het geheime leven van Hendrik Groen’, een flesje witte wijn met glaasjes uit haar tas tevoorschijn toveren? Ik zag de acteur Kees Hulst weer voor me als aanvoerder van de groep eigenzinnige bejaarden die door de directrice verboden was het leven te vieren. En ik zag André van Duin terug in een ontroerende rol als vriend gezeten in een rolstoel genietend van een glaasje wijn. Ik ben er nog niet aan toe maar had toch bewondering voor dit eigenwijze groepje uit “De Santmark”.

Fons Verbeek