Het is zover. Hij stopt ermee. De kappersstoel is ontmanteld. Kam en schaar liggen werkeloos. De kunst van de muur, de dropfles leeg. Geen krant, geen koffiegeur. De stoffer veegt de laatste haren naar het ondergrondse. Het is mooi geweest. Geen afspraak meer met zoveel trouwe klanten. Vakbekwaam heeft hij ze ontdaan van hun al of niet overdadige haardos. Wat rest is herinnering. Goeie gesprekken over lief en leed. Hij kan er wel een boek over schrijven (en misschien moet hij dat gaan doen!). Koos; een man met humor en nieuwsgierigheid, zoals het een kapper betaamt. Zwaaiend naar een ieder die voorbij komt, met een lichte voorkeur voor het vrouwelijk geslacht. De herenkapper van het Kooiplein gaat van zijn verdiende vrijheid genieten. De wandelschoenen staan te trappelen, de sportfiets is in topconditie. Wij blijven achter met de herinnering aan een goeie kapper. Ja, die Koos was er geknipt voor.

Dick Groot, Castricum