Ik was weer in Castricum. Ik woonde daar veertig jaar geleden. Nu en dan kom ik terug voor familiebezoek. Ik fietste naar ‘het stille strand’. Is dat nog steeds de naam zoals ik me die herinner? Op het stille strand kun je luisteren naar het kabbelen van de golven, het ruizen van de wind, de meeuwen die hoog boven je schreeuwen. Nu was er ook een ander geluid te horen; het gerommel en gegrom van een vliegtuig. Niet een keertje, maar elke paar minuten weer een ander vliegtuig dat om aandacht vraagt en de natuurlijke geluiden verdringt.

Terug in het dorp ben ik voortdurend afgeleid door herrie van vliegtuigen die de bocht naar Schiphol maken. Sommige Castricummers zeggen dat het went en dat ze er al niet meer op letten. ,,Maar wen je ook aan die nachtvluchten?’’, vraag ik. Ik denk daaraan nu ik weer terug ben in mijn woning in centrum Arnhem. ’s Avonds op mijn dakterras is het weldadig stil. Castricum is een prachtige plek om te wonen. Maar nee, ik denk niet dat ik zou willen wennen aan vliegtuigherrie. Ik blijf voorlopig hier.

Jos Letschert, Arnhem