Castricum – Patrick van der Jagt (49) – bekend van Het Rotterdam Project met Beau van Erven Dorens – was meer dan twintig jaar dakloos, verslaafd aan heroïne en cocaïne. Hij werkte in de prostitutie. Inmiddels is hij vijf jaar afgekickt. Patrick woont met zijn vriendin Francine en zoontje Floris (3) in een koopwoning in Castricum. Hij schreef een boek over zijn onvoorstelbaar heftige leven.

Door Monique de Jager

Patrick wil met zijn boek Caveman het héle verhaal vertellen. „Ik krijg veel lof over hoe goed het nu gaat, maar er is zó ontzettend veel gebeurd’’, vertelt Patrick. „Het is een heel heftig, maar ook mooi verhaal over kracht en wederopstanding.’’

Jeugd

Patrick is geboren in Spijkenisse en groeide op in Rotterdam. Zijn vader was zwaar alcoholist en van een onbezorgde jeugd was geen sprake. Rond zijn vijftiende jaar, nadat zijn ouders gescheiden waren, woonde Patrick bij zijn moeder. Patrick gebruikte toen al verdovende middelen als speed en LSD. „Het was een manier om eruit te komen. Als ik gebruikte, dan voelde ik me goed.’’ Het middelengebruik ging van kwaad tot erger. „Ik was thuis niet meer te houden’’, vertelt Patrick openhartig. „Ik was nachten niet thuis en als ik wel thuis was, dan verwachtte ik dat het vreten op tafel stond. Ik heb de ramen er zelfs uitgeslagen.’’

Op straat

„Ik ben toen met een vriendin gaan samenwonen, maar dat was gedoemd te mislukken. Het huis stond op haar naam dus eindigde ik rond mijn zeventiende op straat. Eerst kon ik nog wel bij mensen overnachten, maar door mijn gedrag kon ik op gegeven moment nergens meer terecht. Alles was gericht op geld bij elkaar krijgen voor drugs.’’

,,Ik heb zoveel meegemaakt, ik heb overal op straat geslapen in die twintig jaar, heb gestolen, werkte in de prostitutie en werd dagelijks bedreigd en verjaagd. Ik zat in gevangenissen en inrichtingen en ben in elkaar geslagen door hooligans. Als ik echt niks meer had, probeerde ik af te kicken in een kliniek. Ik kreeg dan onderdak en een uitkering, maar na een maand ging het weer mis, vooral omdat ik het zelf probeerde te doen en niet luisterde naar de hulpverleners. Mijn dieptepunt was wel dat ik bijna doodgevroren ben bij min zestien. Ik kon niet stoppen met trillen en alles deed zeer. Ik heb zóveel pijn gehad in die jaren. Mijn tanden begonnen ook uit te vallen. Ik had ontstekingen die veel pijn deden. Ik heb na het afkicken zelfs een bottransplantatie moeten ondergaan om mijn gebit weer te kunnen laten herstellen.’’

Ommekeer

Toen de mensen van het programma Het Rotterdam Project in Patricks leven kwamen, veranderde er langzaam iets. Patrick begon meer eigenwaarde te krijgen, van zichzelf te houden. Er ontstond een band met de mensen om hem heen. In het bijzonder met Francine, de eindredacteur van het programma. Met haar heeft Patrick nu een liefdevolle relatie en een prachtige zoon.

Patrick ontdekte dat hij veel talent voor fotografie heeft nadat hij door het programma een smartphone tot zijn beschikking kreeg en daar foto’s mee ging maken. Er was interesse voor zijn werk en dat motiveerde hem nog meer om te kiezen voor een leven zonder drugs. Patrick realiseerde zich dat hij lijdt aan de ziekte die verslaving heet: „Ik luisterde deze keer wel naar de mensen die er verstand van hebben.’’ Patrick kickte af op nationale televisie in het programma Caveman. De naam Caveman bedacht Patrick nadat hij een foto van zichzelf had gemaakt en hij zijn gezicht erg vond lijken op die van een holbewoner uit de prehistorie.

Toekomst

Patrick ziet de toekomst rooskleurig tegemoet. „Ik heb nu genoeg fundament om tegenslagen te overwinnen en ik hoef het niet meer alleen te doen.’’ Patrick werkt als freelance fotograaf en treedt regelmatig op als motivatiespreker. „Ik vind het heel tof dat ik met mijn verhaal anderen kan helpen en iets terug kan geven, dat mensen ervan kunnen leren. Ik hoop dat mijn verhaal een inspiratie is voor velen. Dat kan zijn voor mensen die in de verslavingszorg of met daklozen werken, maar ook voor studenten, politieagenten, verslaafden en/ of daklozen.’’

Boodschap

Patrick laat weten het belangrijk te vinden dat mensen anders gaan kijken naar daklozen of mensen met problemen. „Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen. Liefde, aandacht en zorg zijn zo belangrijk. Uiteindelijk willen we allemaal een warm nest.’’

Trots

Patrick is in januari begonnen om zijn levensverhaal op te schrijven en 15 oktober werd het boek uitgebracht. Hij is trots op het eindresultaat: „Wie kan er nou op zijn 49e zeggen dat er een autobiografie over hem verschenen is?’’ Zaterdag 16 november houdt Patrick van der Jagt een boekpresentatie bij boekhandel Laan. (Foto: Patrick van der Jagt)