Castricum – In deze rubriek komen mensen aan het woord die recent in Castricum zijn komen wonen, vanuit Amsterdam of andere Nederlandse gemeenten Ook komen ze soms van heel ver weg. Uit Syrië of uit Jemen. Ze zijn allemaal nieuw in het dorp. Wat vinden ze van Castricum? In deze aflevering de familie Altaiar uit Syrië.

„Een bus tussen Akersloot naar Castricum zou fijn zijn!” Op bezoek bij de familie Altaiar in Akersloot.  Vader Tammam, moeder Joemani en dochter Amani zijn alle drie thuis. De kat is er ook. Die is overgebleven van buren die gingen verhuizen en een plaatsje voor poes Nina zochten. Nina mengt zich veelvuldig in het gesprek. Vader Tammam is nu vier jaar in Nederland. Beeldend praat hij over wiebelende bootjes en de gevaarlijke reis. Het is opnieuw een verdrietig verhaal van mensen die alles kwijt zijn geraakt. Huis en alle spullen, scholen zijn er niet meer. „Er is geen water, er is niks.” Zegt Amani.

De reis die vader maakte ging ook in Nederland langs diverse asielzoekerscentra.  Ter Apel, Zaandam en Alkmaar om daarna in Akersloot te landen. Tammam kwam van Syrië naar Egypte en Turkije.  Moeder en dochter kwamen twee jaar later. Amani gaat naar het Nova college. Wat is haar toekomstdroom? Werken met kinderen. Amani: „Hmm misschien kan ik wel gaan werken in de kinderopvang, dat lijkt me erg leuk. Ik heb het hier naar mijn zin de mensen zijn allemaal heel lief.” „Waarom ik hier ben”? Ze lacht alsof ik dat niet weet. „Vanwege de veiligheid natuurlijk het is oorlog in Syrië.” Sinds kort helpt Amani op vrijdagmiddag bij de Beertjes. Kinderen van vier en een half tot zeven jaar. Dat doet ze met heel veel plezier.

De MAX-mobiel

In Alkmaar is Tammam vrijwilliger bij de MAX-Mobiel. De MAX-Mobiel is een elektrisch voertuig voor mensen die niet zo eenvoudig van A naar B komen. De chauffeurs –waaronder Tammam- zijn goed opgeleid en brengen mensen naar de plaats van bestemming. In de kofferbak past een rollator of een opvouwbare rolstoel. Voor een ritje met de MAX-Mobiel wordt een vrijwillige bijdrage gevraagd. De MAX-Mobiel is actief in alle wijken van Alkmaar en de chauffeurs zijn vrijwilligers. Tammam en Amani gaan met de bus naar Uitgeest en dan met de trein naar Alkmaar. Als het weer meezit gaan ze op de fiets. Tammam en Amani hebben zich de fietskunst snel eigen gemaakt. Amani gaat regelmatig samen met vriendinnen naar school.  Maar moeder Joemani kijkt er nog zuinig bij, bij dat fietsen. Voorlopig vindt ze het nog niets, maar ze gaat oefenen met vrijwilligsters uit de buurt. Voor haar verjaardag kreeg ze een bezoekje aan Amsterdam cadeau. Dat was echt geweldig.

Vader Tammam deed 15 oktober zijn inburgeringsexamen. Hij is heel hard op zoek naar werk. In Syrië maakte hij de bekleding van autostoelen voor nieuwe auto’s. Het allerliefste zou hij ergens in een autowerkplaats werken of er zelf een beginnen. Hij is met behulp van vrijwilligers bezig een businessplan te maken om te kijken of een werkplaats in Akersloot en omstreken kans van slagen zou hebben.

En Akersloot? „Het is een heel vriendelijk en rustig dorp en we kennen er al veel mensen; allemaal Nederlanders. Het is er wel stil.” Amani en Joemani liepen zo nu en dan naar Castricum, naar het gemeentehuis. Dat is een uur lopen heen en een uur lopen terug. Dat is wel heel ver. De hartenkreet van Joemani is dan ook: „Wat zou het fijn zijn als er een bus tussen Akersloot en Castricum zou rijden.”

Veel familieleden worden door het gezin gemist. Broer, zus, ooms en tantes. Sommige familieleden zijn nog in Syrië en weer anderen in Saoedi-Arabië, Turkije en Egypte. Ook in Europa wonen er verspreid familieleden in Duitsland en Zweden.  Amani: „opa heb ik al negen jaar niet gezien.”

De familie wil graag contacten met Nederlanders. De buren zijn heel behulpzaam. Weer andere buren bieden weleens iets te eten aan en moeder kookt Syrische gerechten voor mensen uit de buurt. Die maaltijden zijn met het Nederlandse woord: gezellig. De familie gaat ook kijken bij Akerslootse bijeenkomsten, optredens in de kerk en bij het Kruispunt en de Scouting.

Er zijn nog meerdere deelnemers aan het gesprek. Naast poes Nina zijn er nog een konijn, een kip, papegaaien en een kanarie. Ze houden zich ook niet afzijdig.

(Tekst en foto: Ans Pelzer)