In deze rubriek komen mensen aan het woord die pas in Castricum zijn komen wonen. Soms van heel ver weg. Castricum zat een tijdje op slot voor asielzoekers. Recent worden er mondjesmaat weer statushouders geplaatst. Deze keer Hasan Ahmad Ibrahim Alhatti (28) uit Palestina. ,,Ik ben zo blij dat ik nu een dak boven mijn hoofd heb. Ik heb meer dan een jaar op straat geleefd.’’
Door Ans Pelzer
,,Het was een lange weg om hier te komen’’, vertelt Hasan. ,,Van Jordanië en Turkije naar Griekenland. Daar heb ik een jaar op straat geleefd.’’ Hoe het was om op straat leven? Hasan zucht. ,,Slapen kon ik niet. Het was steeds een klein dutje. Steeds bedacht op overvallers. Af en toe had ik een beetje geld en kon ik een nachtje in een hostel slapen. Dan kon ik ook even douchen. Met werken op het land kon ik soms wat geld verdienen. Nooit legaal en altijd maar afwachten of ik wel betaald zou krijgen. Het heeft lang, heel lang geduurd alvorens ik weer gewoon kon slapen. Steeds overvielen nachtmerries me over die tijd op straat.’’
‘Iets goeds doen’
Vanuit Griekenland kwam hij met het vliegtuig naar Nederland. Hoe dat kan? ,,In veel cafés in Griekenland zitten mensenhandelaren. Als je daar een pak geld betaalt kun je met valse identiteitspapieren de grens over. Dat geld heeft mijn familie bij elkaar gesprokkeld. In 2020 kwam ik aan in Ter Apel en werd doorgestuurd naar een AZC in Amsterdam. In dat kamp mocht ik niet werken. Toen dacht ik: ik ga niet zitten wachten. Ik kan programmeren, ik ga gewoon aan de studie en werk aan mijn toekomst. Dat heb ik zo’n tweeënhalf jaar gedaan. Ik wilde in het kamp iets goeds doen. Anders dan alleen maar wachten, wachten, wachten. Daarna mocht ik wel werken. Vanuit het AZC in Amsterdam werkte ik als bezorger en verdiende mijn eigen kostje. Maar ook in Amsterdam is het me overkomen dat ik werkte voor een bedrijf en nooit uitbetaald heb gekregen.’’
Dubai
Zijn ouders zijn vluchtelingen uit Palestina die een nieuw leven opbouwden in Dubai. Vader werkte tot zijn pensioen aan de universiteit en moeder werkte als docent wiskunde. Het gezin telt zeven kinderen. ,,Het leven was er heel goed’’, zegt Hasan. ,,Ik studeerde aan de universiteit in Dubai. Dat ging goed tot er een andere politieke wind ging waaien en vluchtelingen, die voorheen als autochtonen werden beschouwd, nu als ongewenste vreemdeling het land moesten verlaten. Ook de immigranten die praktisch hun hele leven in het land woonden. We krijgen geen verblijfsvergunning meer. We zijn als gezin heel close, maar ik heb mijn ouders allang niet meer gezien.’’
Leven opbouwen
In Castricum is Hasan blij met een dak boven zijn hoofd. ,,Ik leer Nederlands aan de Vrije Universiteit ik studeer vrijwel de hele dag. Ik zet alles op alles om hier een leven op te bouwen. De mensen zijn aardig en van de politie kreeg ik onlangs alle medewerking toen er iets van me gestolen was.’’ (Foto: Ans Pelzer)