In deze rubriek komen mensen aan het woord die pas in Castricum zijn komen wonen, al zijn Zafer en Rima Asadaka hier niet echt ‘nieuw’ meer. Ze wonen sinds negen jaar in Nederland met hun drie kinderen. Zafer: ,,Soms vraag ik me af: hoe ben ik die gevaarlijke zee eigenlijk overgestoken?”

Door Ans Pelzer

Vader Zafer, moeder Rima en hun drie kinderen zijn allemaal geboren in Syrië. De kinderen, Nahar (13), Saleh (12) en Karam (10) kennen Syrië alleen van de verhalen. Ze hebben er geen herinneringen aan. Als het zou kunnen willen ze hun geboorteland weleens bezoeken. ,,Alleen in de vakantie of zo.’’

Geen plan

Zafer Asadaka arriveert in 2014 in Nederland. Hij werd gezocht door het Syrische regime omdat hij gedichten schreef. Hij vluchtte door de bergen naar Turkije en vanuit daar naar Europa. ,,Ik had geen plan waar ik naartoe wilde. Weg uit Syrië en overleven was het enige. Soms vraag ik me af: hoe heb ik dat gedaan over die gevaarlijke zee?’’ Zafer kwam aan in Ter Apel en moest door naar Leeuwarden. Hij vroeg een verblijfsvergunning aan. Die heeft hij gekregen.

Gezellige drukte

Moeder Rima Alnfouri reisde het jaar daarop met hun drie kinderen naar Nederland. Het is een gezellige drukte bij het gezin thuis. De oudste dochter zit in een havo/vwo-klas op het Jac. P. Thijsse College. De twee jongens zitten op basisschool De Kustlijn. Ze hebben het naar hun zin op school en vermaken zich met vrienden en vriendinnen. De kinderen sporten allemaal: Karem en Saleh zitten op basketbal. Nahar handbalt. Schaken doen de jongens ook. Over de vraag wie van de twee de beste schaker is worden ze het niet meteen eens. ,,Saleh staat op een en Karam op twee.’’

Werk

Vader Zafer werkt op Schiphol, moeder Rima is een bekend gezicht in de Castricumse bibliotheek. Rima: ,,Ik ben begonnen als vrijwilliger bij het Huis van Hilde, daarna bij de bibliotheek. Daar heb ik drie jaar. Mijn Nederlands werd beter en toen hebben mijn collega’s mij gestimuleerd om te solliciteren. Ik werk nu drie dagen bij de bibliotheek: twee dagen in Limmen en een dag in Castricum. In de bibliotheek is een zogenaamde warme tafel, elke dag tussen elf en twaalf uur. Dat klinkt een beetje gek, maar het is een plek waar iedereen kan aanschuiven om een praatje te maken of gewoon rustig te zitten. Het allerleukste is als er clubjes ontstaan van mensen die samen gaan wandelen of iets anders gaan doen. Maar dat hoeft niet, iedereen kan gewoon aanschuiven. Ik ben er dan als gastvrouw.’’

Veel vrienden

Angst voor de overheid, zoals in Syrië het geval was, zijn ze hier kwijt. Familie waarmee ze contact hebben woont in Syrië en in Zweden. De kinderen vertellen met humor en rumoer. ,,Papa maakt heel veel vrienden. Hij wordt met iedereen vrienden. Een keer kwamen al zijn vrienden op bezoek. De hele kamer zat vol.’’ Zafer: ,,Dat waren gevluchte Syriërs uit mijn geboortestad. Het was fantastisch om elkaar weer te zien.’’ Van Syrië missen Zafer en Rima vooral de gezelligheid om met een grote groep samen te zijn. Om te praten en samen te eten.

Dankbaar

In Castricum heeft het hele gezin vrienden: ouders en kinderen. Ze zijn erkentelijk voor de hulp die ze in het begin kregen van Castricummers bij het leren van de taal en de spelregels in Nederland. Vrijwilligers kwamen de kinderen in het begin voorlezen om snel de taal machtig te laten worden. Rima heeft het welkomstpakket dat ze via Castricum Verwelkomt in 2015 in Castricum kreeg bewaard. De kinderen maken toekomstplannen over eigen bedrijven en geld verdienen. ,,Mijn les: niet iedereen kan rijk worden. Er passen maar veertig mensen in die rijke bus. Nou dan rijdt die bus toch een keertje terug!’’