Castricum – Egyptenaar Mahmoud Metwaly (41) begon zijn hongerstaking op 10 januari van dit jaar om aandacht te vragen voor zijn situatie. Op dag 35 is hij sterk vermagerd en in slechte conditie. Hij komt met een verklaring in deze krant. ,,Kan niet geloven dat mensen zo ongevoelig zijn.”

Mahmoud schrijft: ,,Ik vind het ontzettend verdrietig dat mijn hongerstaking nergens tot een meer menselijke houding leidt. Ik kan bijna niet geloven dat mensen zo ongevoelig kunnen zijn, terwijl iedereen weet dat Castricum afschrikwekkende huisvesting aanbiedt. Ik zal doorgaan met mijn hongerstaking. Al meer dan zes jaar word ik in Nederland van azc naar azc geschoven: zeven in totaal.” Afgelopen zomer lijkt er een lichtpuntje voor hem te komen. ,,Ik kreeg eindelijk een verblijfsvergunning. Het COA koppelde me aan de gemeente Castricum. Over Castricum weten asielzoekers in de azc’s, de COA-medewerkers, de security mensen en alle betrokkenen: ‘dat is een beroerde gemeente om aan gekoppeld te worden’. Huisvesting is er niet of we worden in krotten geplaatst. Het ergste: op de dag dat ik een fulltime arbeidscontract aangeboden kreeg in Den Haag, werd ik gekoppeld aan Castricum. Die koppelingen maakt het COA. Er werd geen rekening gehouden met mijn situatie. Een doel van mijn hongerstaking, het kunnen beginnen met inburgering, is mogelijk gemaakt. De Castricumse gemeenteraad heeft besloten dat we in de tijdelijke opvanglocatie in Akersloot kunnen beginnen met de inburgering. Dank daarvoor, gemeenteraad!”

Mahmoud vervolgt: ,,Maar ik zit nog steeds in Hotel Akersloot. Van andere statushouders en inwoners van Castricum hoor ik over de beroerde omstandigheden van de tijdelijke woningen. Er is geen enkel perspectief op beter. De burgemeester vertelt me dat eraan gewerkt wordt. Maar niemand kan me vertellen op welke termijn, waar en wanneer. Of er betere ruimtes komen voor statushouders. Ik kan niet meer. Ik ben wanhopig van het gesleep door azc’s en het gebrek aan perspectief.” Afsluitend laat Mahmoud weten ‘te zijn geschrokken van reacties van het COA en de gemeente’. ,,Ze lijken meer geïnteresseerd in de vraag of andere statushouders mogelijk ook in hongerstaking gaan dan in mijn situatie en verdriet. Ik dank de inwoners van Castricum die me bezochten en de bestuurders uit andere gemeenten die in ieder geval wat probeerden. Niemand wil ‘het probleem’ Castricum overnemen, zo is me verteld. Deze periode heeft me geleerd dat er in Castricum ook veel mensen zijn die menselijkheid vooropstellen. Mensen die ijveren voor maatwerk en – met mij – niet begrijpen waarom het COA handelt zoals het gehandeld heeft en dat het bestuur van Castricum menselijkheid niet vooropstelt.” (Foto: Ans Pelzer)