Deze week: José Schoel, sinds 2010 in Uitgeest maar werkte en woonde daarvoor in Hong Kong en Nairobi

In de mail die José Schoel (63) naar de redactie stuurde stond onderaan P.S. ik ben een man, dit ter verduidelijking van zijn naam die anders doet vermoeden. José: “Ik ben al weer een aantal jaren terug uit het buitenland en woon nu met mijn gezin vanaf 2010 in Uitgeest.” Eigenlijk heeft hij twee verhalen te vertellen.

Toen José 52 was, werd hij met het gezin uitgezonden naar Hong Kong waar zijn werkgever een opdracht voor hem had. José: “Mijn vrouw reageerde aanvankelijk nogal afwijzend, maar na een oriënterend bezoek om scholen en huizen te zoeken, kwam het goed. De jongste was een baby en de oudste was nog geen 4. Mijn vrouw moest meer achterlaten dan ik. Het was toch even wennen, vooral voor de oudste die vrijwel meteen naar een Engelstalige school moest. Maar het weer was beter en warmer, het openbaar vervoer perfect geregeld, de school en gezondheidszorg waren uitstekend dus een hoge kwaliteit van leven. Op de luchtverontreiniging en de sandflies na dan.”

Hij had een regionale functie bij de vastgoedtak van de ING en ging elke dag met een snelle veerboot naar zijn werk. Het gezin woonde in een stadje ver buiten de drukte waar vrij veel Nederlanders woonden dus de introductie ging razendsnel. Het enige echte Nederlandse was het Sinterklaasfeest in 30 graden.

José: “Verder hadden we een domestic helper die alle huishoudelijke taken op zich nam. Ik vond het soms moeilijk om een soort autoritair gedrag te vertonen op het werk. De Nederlandse manier van met iedereen gelijkwaardig omgaan wordt daar niet overal begrepen, met name door het lokale personeel. Het super gehoorzame gedrag van ‘ondergeschikten’ was soms best irritant. Ook de drukte op straat kon soms benauwend voelen. Toch had je er de uitgestrekte natuur. Als je bij ons de ene kant de straat uitliep, zat je op het strand en naar de andere kant liep je zo de bergen in. Als vrouw kun je daar midden in de nacht alleen door de stad zwerven zonder dat er iets gebeurt. De voertaal was Engels en ik sprak maar enkele woorden Kantonees. De lokalen begrepen de Nederlandse humor niet erg, die werd soms als behoorlijk grof en direct ervaren.” Jose zat in een dragon boat team waar hij wedstrijden vaarde, nam Kung Fu lessen en at veel met stokjes.

Iedere zomervakantie kwamen zij met vakantie naar Nederland om familie en vrienden te bezoeken maar ook om het benauwde, warme en vochtige klimaat te ontvluchten. “We hebben overwogen in Azië te blijven maar mijn opdracht was bepaald op 3,5 jaar en door externe redenen ging het niet door.
Nairobi

Toen hij 60 was vertrok hij voor een jaar naar Nairobi Kenia waar hij een interim functie bij een lokale bank met risico management als verantwoordelijkheid kreeg. Hij ging zonder gezin omdat het aanvankelijk voor zes maanden was, het werden er dertien, en omdat Nairobi geen veilige stad is. Door de onveiligheid was het erg wennen maar ook omdat José zich de weekenden in zijn eentje moest amuseren. Via Facebook kwam hij in contact met lotgenoten wat de zaak veranderde.

Via de gesloten groep Nairobi Expat Social sloot hij zich makkelijk aan bij allerlei activiteiten die daar werden georganiseerd.

José: “Waar ik niet aan kon wennen was de onveiligheid. Zeker ’s nachts is Nairobi een levensgevaarlijke stad, en aan de overal aanwezige corruptie, met name bij de politie, kon ik niet wennen. Ik leerde er mee omgaan, maar dat is wat anders. Ik woonde tussen hoge muren, met prikkeldraad en elektrisch draad erop, met bewaakte soms dubbele poorten. Maar er was ook een bruisend uitgaansleven met uitstekende lifebands. Je zag de nieuwste films en er zijn prima restaurants. Maar het mooist is als je buiten Nairobi de natuur in gaat waar het ook veiliger is. Ik heb veel bergwandelingen gemaakt en paardgereden. Helaas is er een enorm verschil tussen arm en rijk, wat leidt tot gewelddadigheden. Stammenoorlogen komen nog steeds voor. Aan de andere kant waren de collega’s universitair opgeleid, heel verstandig, hard werkend en met een goed gevoel voor humor. Nu ik terug ben valt mij de enorme onderlinge gastvrijheid bij de expats op zowel in Hong Kong als in Kenia. Hier moet je met vrienden weken van tevoren een afspraak maken, daar bel je even of ga je gewoon langs als diegene thuis is. En heb je toevallig zelf bezoek, dan kun je die altijd ongevraagd meenemen. De onderlinge hulpvaardigheid is opvallend groot.” (Monique Teeling)
Kent u een Uitgeester die de grote stap naar het buitenland heeft gewaagd en zijn of haar verhaal wel wil vertellen aan de inwoners van Uitgeest? Laat het ons weten via kantoor@uitgeestercourant.nl.

Foto:

Jose Schoel met vrouw Corinde en zoons Jelle (links) en Bas