Castricum – Als ze allebei niet zo’n grote liefhebber waren geweest van de wielersport, hadden ze elkaar waarschijnlijk nooit ontmoet. Annie van de Berg sprong medio jaren 50 bij Emiel Bellis achterop en stapte niet meer af. Met burgemeester Mans stonden bruid en bruidegom vorige week maandag stil bij hun 65-jarig huwelijk.

Door Hans Boot

Emiel Bellis werd in 1934 in het ziekenhuis van Alkmaar geboren, maar groeide op in Petten. Het gezin, dat werd gezegend met negen kinderen, verhuisde voor het begin van de oorlog naar de Kaasstad, zoals Emiel vertelt: ,,Dat had te maken met het werk van mijn vader die een eigen schildersbedrijf had. Tot ons huwelijk ben ik daar blijven wonen en had allerlei baantjes. Ik deed veel in de vervoersdienst en was onder andere bijrijder op een vrachtwagen die levensmiddelen rondbracht in de kop van Noord-Holland. Voor mijn trouwen ben ik omgeschoold tot metselaar en ging in de leer bij een aannemer in Spanbroek.”

Echtgenote Annie van de Berg is afkomstig uit een heel andere hoek van het land: ,,In 1936 zag ik het levenslicht in Eindhoven, waar mijn vader een café had. Mijn moeder kon daar echter totaal niet wennen. Zij was een dochter van tuinder en groentehandelaar Thijs Dekker die in de Dr. Jacobilaan in Bakkum woonde. Mijn ouders zijn in 1937 verhuisd naar Koog aan de Zaan. Daar begon mijn vader een koffiehuis en werd later ook nog sluiswachter. Na mijn lagere schooltijd ben ik meteen gaan helpen in het huishouden thuis en in de zaak.”

Ronde van Krommenie

Het antwoord op de vraag waar het stel elkaar ontmoette, wordt kort en krachtig beantwoord door Emiel: ,,Bij het fietsen.” Hij zegt daarop: ,,Ik was namelijk van jongs af aan een fanatiek amateurwielrenner en deed overal aan rondes mee. Zo nam ik in 1953 deel aan een toernooi rond de Wijde Wormer. Annie stond als toeschouwer langs de kant en omdat het wel tussen ons leek te klikken hebben we een afspraakje gemaakt. Daarna hebben we elkaar twee jaar niet meer gezien, want het probleem was dat Annie katholiek was en ik niet.”

Annie vult aan: ,,Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen. In 1955 kwamen we elkaar weer tegen bij de ronde van Noord-Holland in Zaandam en riep ik ‘Hup Emiel’ toen hij voorbij fietste. Het bleef daarna nog een paar weken stil, maar op derde Pinksterdag sloeg de vonk echt over tijdens de ronde van Krommenie. Mijn ouders vonden het jammer dat Emiel niet van onze kerk was, maar hebben hem al gauw aanvaard. Om in de kerk te kunnen trouwen is Emiel vervolgens katholiek geworden.”

Flink

Op 4 januari 1956 werden in Koog aan de Zaan zowel het burgerlijk als kerkelijk huwelijk van Emiel en Annie gesloten. De bruidegom haakt daarop in met twinkelende oogjes: ,,We hadden haast, want het was een ‘moetje’. Dat kunstje hoefden ze ons dus niet meer te leren… In juni van dat jaar werd dan ook zoon Jacco geboren. Tot 1957 woonden we in bij mijn schoonouders, maar in hetzelfde jaar kregen we gelukkig een woning in onze woonplaats. Daarna volgden diverse verhuizingen in verband met mijn werk, onder andere naar Venlo, tot we in 1960 in Alkmaar terecht kwamen. In dat jaar werd onze dochter Marjo geboren. Uiteindelijk streken we in 1974 in Castricum neer, waar ik bij aannemer Flink aan de slag ging en wij een woning konden gaan huren in de Zoutmanlaan. Overigens ben ik altijd metselaar gebleven en heb bij verschillende aannemers in de regio gewerkt tot ik op 60-jarige leeftijd moest stoppen vanwege lichamelijke klachten.”

Le Champion

De bruid neemt het gesprek weer over en vertelt over de gezamenlijke hobby wielrennen: ,,Vanaf de jaren 70 zijn we lid en vrijwilliger geweest van wielervereniging Le Champion. Emiel was actief op de materiaalwagen en deed reparaties in de centrale werkplaats van de club in Heiloo. Ik hielp onder andere bij inschrijvingen van wedstrijden en verzorgde de hotelkamerindelingen bij meerdaagse tochten.” Emiel en Annie hebben inmiddels vier kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen. Feest vieren was er echter voor dit briljanten paar ook niet bij vanwege de coronamaatregelen. ,,Dus drinken we er vanmiddag maar een stevige borrel op”, besluit Emiel, waar Annie volledig mee instemt.

Foto boven: Hans Boot